HAŞMET BABAOĞLU

Sosyal sağlık diye de bir şey var...
Ve çok bozuk...
Keşke baş ağrısı, mide yanması gibi bir şey olsaydı...
Alışılmış ya hani...
Bir ilaçla geçer ya da bir süreliğine yatıştırılırdı.
Ama değil...

***

Hayır! Hayır!
Yaygın halk sağlığı uygulamalarını veya hastanelerin acil servislerinde uzayan kuyrukları kastetmiyorum.
Merhamet duygusunun giderek buharlaşmasından, ilişkilerimizde hakkaniyet arayışının kaybolmasından ve durmaksızın artan şiddetten bahsediyorum.

***

Aileyi korumak zorundayız...
Ama hem ortalıkta hem de doğrudan ailenin içinde şiddet kol geziyorsa, bu nasıl olacak?
İnsanı korumak zorundayız...
Ama ilişkilerde hakkaniyet ve saygı yerini ZORBALIĞIN İKTİDARINA bırakmışsa, insan nasıl ayakta kalacak?
Çalışma hayatını insan onuruna yaraşır hale getirmek zorundayız...
Ama işyeri zorbalığı (mobbing) almış başını gidiyorsa, çalışma hayatı birbirini kırıp geçmeye dönüşmüşse, orada gerçekten bir "hayat" var mıdır?

***

Medyaya bakarsak...
Mahalle esnafı bir anlık öfkeye kapılarak katil oluyor mesela...
Bırakalım yahu şu "bir anlık öfke" denilen saçmalığı!..
Katil olabilmek küçüklükten başlayarak berbat bir kuluçkalanma sonucu ortaya çıkar...
Haberlerin veriliş biçimine bakarsak...
Mesela genç koca, kavga ettiği karısı evden çıkıp sakinleşmek için bir kafeye gidince daha çok kızmış...
Ne yapmış peki?
Karısını baltayla doğramış...
Her seferinde bu olaylara bakıp "Vay manyak!" deyip geçecek miyiz?
Ergenlik çağında tertemiz bir çocuk, geçenlerde bir pazar yerinde "sebepsiz" yere iki akranı tarafından vahşice bıçaklanarak öldürüldü.
Peki sosyal sebepleri, çürüyen zihinleri hiç konuşmayacak mıyız?
Mesela katillerden birinin yakınlarının sosyal medyada "Sabret yiğidim" mesajları neyin nesi, düşünüyor muyuz?

***

Okullardaki saçma sapan dersleri iptal edip "insan olmak" ve "merhamet" derslerine yer versek işe yarar mı?
Peki okullar gerçekten bir işe yarıyor mu?
Bilemiyorum artık...
Ama sosyal şiddet sarmalına karşı yapacak bir şeyler olmalı!
İlacını bulmak zorundayız.

***

NOT DEFTERİ
Galiba sırtımdan vuracaktı beni. Öyle ya, çoğu zaman, insanları gözlerine bakmadan öldürmek isterler. (J. KOSINSKI / Boyalı Kuş)