HAŞMET BABAOĞLU

Evde horlanmanın acısını işyerinde başkasını horlayarak çıkarmak...
Erkekler arasında bir erkek olarak rekabetin insanı hırpalayan etkisini gidip en yakınındaki zayıflara ve özellikle kadınlara kötü davranarak üzerinden atmaya kalkışmak...
Sevgilin sandığın lanet heriften gördüğün eziyetin ağırlığını çalışma arkadaşlarına eziyet ederek hafifleteceğini sanmak...
Basbayağı alçakça bir aldanış!
Fakat ne yaygın bir tutum, değil mi?
Nasıl da hepimizi esir edebilecek güçte bir yanılgı!

***

"İncir çekirdeğini doldurmayacak sebeplerle birbirine hakaret edenler, birbirini incitenler... Bu tip insanlarla muhatap olmak istemiyorum. Zorba insanlar kendinden zayıfları tir tir titretiyorlar ve kalkıp da bir şey diyemiyorsun."
Bursa'da intihar eden hekimin veda mektubundaki bu satırlar herkesi sarstı.
Elbette intiharlar böyle "mektuplar"la açıklanacak eylemler değillerdir.
Ancak olayın arkasından "talihsiz hekimin işyerinde mobbing yaşadığı" iddiaları gelince "mobbing" denen şey medyatik gündemimize giriverdi.
Oysa hayatta gündemimizden hiç çıkmamıştı ki!

***

Neden yabancı bir terim kullanılıyor?
Mobbing, "azgın güruh, saldıran kalabalık" anlamında "mobile vulgus" deyiminden türemiş.
Bugün "işyerinde psikolojik taciz ve yıldırma; ısrarlı ve sistematik saldırganlık, entrikacılık ve horlama" anlamlarında kullanılıyor; kalabalık olmasına gerek yok, tek bir kişi ekmek mücadelenizi zehir edebiliyor.
Doğru düzgün Türkçe bir terim bulsak keşke.
Ama anladınız siz onu!
Hatta bir ihtimal yaşamışsınızdır...

***

Bir AVM'nin otoparkına doğru yürüyorum.
Arkamdan gelen iki genç kız konuşuyorlar...
"İş bulduğuna çok sevindim, hele şu zamanda..."
"Evet ya!" "Yöneticilerin iyi insanlardır inşallah!"
"Esas iyisi altımda çalışan iki kişi olması."
Kıkırdamalar geliyor son cümleden sonra...
O "altımda" lafının itici baskınlığını fark etmemek imkânsız.
Belli ki genç kız her canı sıkıldığında acısını çıkartacağı birilerini bulmaktan memnun.
Şimdiden hazırlanmış buna...
Nasıl bir kültür ürettiysek artık...

***

NOT DEFTERİ
İyi insanlardık. Ay sonlarında cebimizde para kalmıyordu. Sen bana lacivert bir pantolon diktiydin. Kıyamıyorum şimdi onu giymeye, eskimesinden korkuyorum. (CEMAL SÜREYA / On Üç Günün Mektupları)