MUHAMMED EMİN KARADAĞ

Her daim somurtkan ve huysuz görünen bir yüz ifadesi vardı

Belirgin kaşları, irice burnu ve sık beyaz saçları onu daha huysuz gösteriyordu.

Acaba gençken de böyle miydi?

Tebessüm etmenin sadaka olduğunu bilse yine böyle davranır mıydı?

Şimdilerde yaşı 75-80 vardı.

Oturduğu bankı yıllar eskitememişti.

Belki 30 yıldır her gün buraya uğrar kısa da olsa dinlenirdi.

Yaşı ilerledikçe oturma süresi de uzadı.

Ama o her sabah yürüyüş yapmaya ve banka oturup etrafı seyretmeye devam etti.

Bankın hemen arkasında bir bakkal, karşısında ise

2 şeritli bir yol vardı.

Yine bir gün etrafı izlemeye koyuldu.

Gözüne ilk ilişen şey orta yaşlı bir kadının telaşlı hali oldu.

Çantasının derinliklerinde bir şeyler arıyordu. Uzun süre uğraş verdi

Nihayet buldu.

Bir kulaklık!

Kabloları birbirine girmiş.

İnce parmaklarıyla sabırla kabloları çekiştirmeye başladı.

Yüzünde limon ısırmış gibi memnuniyetsiz bir ifade verdi.

Bir taraftan da oflayıp pofluyordu!

Sonunda kablolar çözüldü. Kadın rahat bir nefes aldı.

Hayat endişelerimizden ibaret diye düşündü.

Belki bir türlü belki bir şarkı açtı.

"Kulağını lüzumsuz sözlerden koru.

Çünkü dinleyen konuşana ortaktır." diyor Gazali…

Müzik şu dedikodu çağında en masum olandı.

Yaşlı adam bu kez yüzünü kaldırımdan yola çevirdi.

Kırmızı ışıkta bekleyen gencin gözü kırmızıda iki eli de direksiyondaydı.

Camları açık arabada müzik namına bir şey yoktu.

Ancak genç adam ağzıyla bir şeyler mırıldanıyordu.

Belli ki yokuştan geri kaydırmamak için dua ediyordu.

Yeşil ışık yandı.

Aracın geriye kaymasıyla arkadaki şoförün kornaya basması bir oldu.

Genç frene asıldı sonra cesaretini toparlayıp bir kez daha denedi.

Yine olmadı, endişesi arttı.

bir kez daha ve tekrar kırmızı…

Hayat korkularımızdan ibaret diye düşündü bu kez…

Arkadaki söylendi.

Belli ki anlayışsız bir insandı.

Gençlerimiz için sahiden tasalanan, özgüvenlerini artırmak için

dertlenen merhametli yetişkinlere pek rastlanmıyordu artık.

Sonra ufak adımlarla yürüyen kendi yaşlarında birini gördü.

adam o kadar yavaş yürüyor ki sanki görüntü yavaşlatılmıştı.

Bizim huysuz, bu adama göre genç delikanlıydı.

Kafasından matematik hesabı yapmaya başladı.

bu adamın evi 1 km ötede olsa

adam 10 dakikada şu kadar adım atsa…

Sonuca ulaşamadı. Bu yaştan sonra zordu bu işler.

Hem sayılarla barışık değiliz. Hesaplamak fıtratımızda yok.

Hava sıcaklığı iyice artmıştı.

Arkasındaki bakkaldan 2 şişe buz gibi su alan genç

kafalarından aşağı boşalmış sonra da ohh! diye iç geçirip serinlemişti.

Ancak bizim huysuzun bu sıcakta bile kemikleri üşüyordu pes…

Sonra dikkatini ışıklarda duran eski model bir araç çekti.

Belli ki araçta klima yoktu.

Şoförün yanındaki kadın durmadan söyleniyordu.

Adamcağız, başını sallayıp durdu.

Hem bu kadar söylenen bir kadın hem de klimasız araç çekilecek dert değildi.

Hayat tahammüllerimizden ibaret diye iç geçirdi.

Sonra kafasını yavaşça gökyüzüne çevirdi.

Elektrik telleri üzerindeki kuşlara baktı.

Bunları nasip elektrik çarpmıyor diye düşündü.

Hayretle bu sorusuna yanıt aradı. Ancak bunu da bulamadı.

Sonra hemen yanı başında

memur maaşlarını konuşan gençlere kulak misafiri oldu.

Şu devlete bir kapak atsak da yan gelip yatsak ne hoş olur diyordu.

Sanki devlette çalışan herkes yatıyordu, işini hakkıyla yapanlara

haksızlık etmişti.

Memur olsak da devletimize hizmet etsek dese daha şık olurdu diye düşündü.

İnşallah memurluk sana nasip olmaz diye de dua etti.

Sonra hayat önyargılarımızdan ibaret dedi…

'Hayat nedir?' sorusuna

Dostoyevski "Cehennem"

Sokrates "Istırap"

Nietzsche "Güç"

Picasso "Sanat"

Gandi "Savaş" diye yanıt veriyor.

Peki, size göre hayat nedir?

Allah'a emanet olun.