Daha ne diyeyim?

Bakmayınca, göremiyorsun...
İhmal ettiğin gelip ayaklarına dolanıyor; hafife aldığın ne varsa, iyice ciddiyete biniyor.
Siyasette de böyle.
Yüz metre koşusu değil ki bu;
"başkasının nasıl koştuğu umurumda değil, ben kaç saniyede koştuğuma bakar, ipi göğüslerim" diyesin...
Uzun mesafe koşuyorsun, rakiplerinin taktiklerine de bakıp önlem alman gerek...
O yüzden işte!
AK Parti Karargahı'nın "Ekmek için Ekmeleddin"den bu yana muhalefetin "seküler bir cephe" içinde farkları eritme çabasına bakmayı ihmal edişi üzerinde durmak gerekiyor *** Dışarısı sabırla içerisini çalıştırıyordu.
O yüzden Avrupa ülkelerinden örnekler verdim...
Daha dört yıl önce mitinglerde ülkesinin bayrağına bakıp "bu renkler beni temsil etmiyor" diyen ayrılıkçı küçük partilerin liderlerinin bugün ABD marifetiyle o ülkelerin iktidarına yerleşip geçmişlerini unutturduklarını anlattım...
Dinleyen var mıydı, bilmiyorum.
Dün Mahmut'un (Övür) haklı olarak hatırlattığı Aysel Tuğluk'un 2014 yılında "Kemalistler dahil bütün seküler kesimleri sorumluluk alıp birleşmeye" çağıran mektubu üzerine defalarca dikkat çekmiştim ve bütün dostlarım ne yazık ki, abarttığımı düşünmüşlerdi.
Oysa bugün öyle garip bir noktaya geldik ki, Fetöcüler de çevrelerini kendilerinin Atatürkçü olduklarına ikna etme konusunda bayağı ilerleme kaydettiler! *** Şimdi Batı medyası ne diyor?
"Muhalefet birleşti, organize oldu ve kazandı." Kazandıkları yok, o yanlış ama birleşme konusunda başarıya ulaştıkları doğru.
Tabii çıkardıkları patırtıya bakmayın.
Büyükşehirlerde bile istedikleri oy oranını yakalayamadılar.
AK Parti oransal olarak hâlâ en iyi zamanlarında.
Hatta yerel seçimler bazında bakıldığında 2014'e göre oyunu arttırdı.
İyi de sonuç ne?
Dün Mahmut Tanal'ı tebrik eden (yani bütün zokaları bir güzel yutan) AK Partili vekiller gördüm, dilim tutuldu.
Bilmem daha ne diyeyim?..
Ama iktidar partisinde sakin, özenli, toplumsal barışı önceleyen yeni bir "siyasi göz"e ve "strateji"ye ihtiyaç olduğu açık.