Sıradan, hepsi çok sıradan...

Başlamadan önce, belirteyim: Mevsimin ilk soğuk algınlığı biraz çarptı. Biraz da serinlikle birlikte gelen "alınganlık" belki... Beynim uğulduyor, burnum akıyor, gözlerim kaşınıyor. En iyisi, eski notlarıma geri dönmek. Biraz 2015, biraz 2013 yılı notlarına... Haydi, birlikte hatırlayalım... *** Sevmiyor, anlaşma yapıyor. O yüzden hep huzursuz. Her seferinde daha iyi bir anlaşma fırsatını kaçırdığından endişe ediyor. *** Sevmiyor, sevmeye çalışıyor. O yüzden hep telaşlı, hep yorgun, hep usanmış. *** Sevmiyor, seviyormuş gibi yapıyor. O yüzden hep korku içinde. Ya foyası meydana çıkarsa? *** Dostluk artık bir hakikat olmaktan çok bir özlem... Güven duygusunun alabildiğine cılızlaştığı, güvenlik arayışının her şeyin önüne geçtiği bir gündelik hayat kültüründe dostluğa yer kalır mı? *** Derrida, insandaki dostluk arayışını "bir başkasına inanma ihtiyacı ve özlemi"ne bağlıyordu.
Haklıydı. Dostluk nedir? Sık görüşmek, birbirimize katlanmak, aynı şeyleri sevmek falan mı? Hayır! O yüzden "yol"un bittiği yerde yoldaşlık, güvenin bittiği yerde dostluk da bitiyor. *** "Bana yalanlar söyle, yeter ki güzel olsun" dünyasında dost nasıl acı söylesin, söylerse nasıl dost kalsın! *** Geçim gailesi, statü endişesi, sevilme şehveti... Bütün bunlardan adına "hayat" dediğimiz bir hapishane kurmuşuz!
O yüzden kimseye "niye inandığın gibi yaşamıyorsun?" diye kızamam. Bu hapishanenin duvarları yüksek, gardiyanları zalim. Kaçıp kurtulması kolay değil. Uyuşmayı durdurmak, acı çekmeyi göze almak gerekiyor... Ama yaşadığımız gibi inanmak zorunda mıyız? Hiç değilse, bunu yapmasak! *** Modern insan. Bir tür "hayatta kalma makinesi!" (Julian Barnes) Çok azımız yaşıyor ama hepimiz ölünceye kadar hayatta kalıyoruz. *** Zeytin ağacı canlandırıyor beni, servi ise sakinleştiriyor. Ya incir ağacının hükmettiği avlular? Huzur sanki... *** Avluları seviyorum. Dışarıya kapalı, gökyüzüne açıklar. Utangaç bir âşığın kalbi gibi... *** Bazılarının mutsuzluğu garip... Sanki erkenden kalkıp pazara yetişememişler; mutluluk kapışılmış da onlara kalmamış gibi bir halleri var. *** Canı durmaksızın sıkılan yetişkinlerin, gençlerin ve çocuklar... Sayıları nasıl da artıyor! Söyleyin bana... İnançların kuru adetlere dönüştüğü ve "büyü"sünü kaybetmiş bir dünyada başka hangi duygu yakamıza yapışabilirdi? Oysa ihtiyacımız "hayret"ti. Elimizde "sıkıntı" kaldı.