HAŞMET BABAOĞLU

Mobil iletişim ve sosyal medya karşısında boynumuz kıldan ince! Tamam! Fakat sonunda neyi anladık? Meğer hep ulaşılabilir olmak kapanmaz bir uzaklıkmış...
İrtibatımız var, biz yokuz. Her yakınlaşma büyük bir ağırlık artık. Haksızlık bu!
***
Bir araya gelince sohbeti geyiğe feda etmek... Birbirimize kıyıyoruz da, farkında değiliz!
***
Birlikte susmanın heyecanını unutup sürekli çene çalarak sıkılmaya başladık. Bu gidiş, gidiş değil.
***
Nereye kadar yalan söyleyebiliriz kendimize? İyi değiliz işte! İnanmak isteği imanın yerine geçemiyor; bunca eşya içimizdeki boşluğu doldurmuyor.
Sevdiğimiz şeyler sevinç doğurmuyor.
Ah! Kendimize de "başkası" muamelesi yapıyoruz. Havadan sudan konuşuyor, esas noktaları zarifçe geçiştiriyor, hakikati saklayan güzel hikayeler anlatıyoruz.
Tekrar sorayım mı şimdi? Nereye ve ne zamana kadar böyle gidecek?
***
Sıkılıyorum, diyor. Yani "aradığım şeyin ne olduğunu unuttum" demek istiyor.
***
Durmadan "kaliteli yaşamak"tan söz edip öneren tipler türedi. Ne yalan söyleyeyim, onları dinlerken "kalitesiz" bir şeylerin kokusunu alıyor, hemen oradan uzaklaşıyorum.
***
Bütün toplumlarda hızla yaygınlaşan hiperaktivite (Dikkat Yetersizliği Sendromu) ile modern iş düzeni arasında derin bir bağ olduğundan kuşkulanıyorum.
Ortak özelliklerine hiç dikkat ettiniz mi? İkisinde de eylem kutsallaştırılır.
İkisinde de durmak, sıkıntıdan patlamak demektir. İkisinde de "anlam" aramaktan kaçınılır, eyleme bağlanılır!
***
İş yerini değiştirmiş, gittiği egzersiz salonunu değiştirmiş, yıllardır uyguladığı diyeti değiştirmiş, arabasını değiştirmiş, yakında evini de değiştirecekmiş... Göz kırpıp gülümseyerek "artık yeni şeyler söylemek lazım cancağızım" demez mi? Hayat yenilenmeliymiş, ara ara değişiklik yapmakta ferahlık varmış! Peki, dedim, "hayat tarzı"nı değiştirmeye ne dersin? Ondan da vazgeçtim, sadece "hayata bakış tarzı"nı değiştir, bakalım ne olacak? Önce sustu. Sonra birden konuyu değiştirdi.