‘Biz’ diyebilmek…

'Akdeniz'deki haklarımızın koruma altına alınması açısından Libya ile imzaladığımız mutabakat son derece gerekli ve hatta geç kalınmış bir adımdır' diye başlayıp, 'ancak…' diye devam eden cümleler çok yaygın…

Mutabakatı yerinde bir iş olarak görseler de, Türkiye'nin Libya'ya asker göndermesini yanlış bulanlar var mesela. Terör tehdidi ile karşı karşıya bulunan Libya Hükümeti'ne destek olunmaması durumunda mutabakatın ve dolayısıyla Akdeniz'deki haklarımızın tehlikeye gireceğinin farkında olan bu kesime göre, problemin halli için diplomatik yolları denemeli.

Diplomatik yollar, ilk bakışta haklı ve yerinde bir öneri gibi… Ancak, BM tarafından tanınan bir hükümete darbe yapmaya ve böylelikle Libya'nın geleceğini ipotek altına almaya çalışan birisi ve çıkarları için onu destekleyen ülkelerle neyi nasıl konuşabileceğiniz, önemli bir soru işareti.

Libya meselesinin bundan sonrası için 'dur bakalım ne olacak' diyerek beklenmesi gerektiğini savunanlar, Türkiye'nin caydırıcılık kozunu kullanmaması durumunda Libya'daki darbeci güçlerin ülkeyi kontrol altına almaları ihtimalinin fazla olduğunu da biliyorlar.

Libya'ya asker gönderme konusunda birilerinin tuhaf tavırları, belli ki Türkiye'nin istediği neticelerin alınması halinde Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan'ın ve AK Parti'nin karlı çıkacağı endişesi ile ilgili.

Gelişmelerin arzu edildiği gibi gerçekleşmesi halinde hep birlikte kazanacağımız, aksi durumda kaybedeceğimiz, açık... Ancak, tam da 'biz' dememiz gereken şartlarda iken, milli meselelerde bile ideolojik aidiyetlerini öne çıkarabilenler söz konusu…

Belki daha da vahim olan ise, Türkiye'nin attığı adımların mutabakat imzalanmasından öteye gitmemesi gerektiğini savunanların, Libya'da yönetimi ele geçirmeye çalışan darbeci yapıya destek olan ülkelerin temsilcisi gibi davranmaları…

CAYDIRICI GÜÇ!..
BM tarafından tanınan bir hükümete destek olmaya çalışan Türkiye uluslararası kurallar açısından son derece doğru bir rota izlerken, asker gönderilmemesi gerektiğini ya da Libya meselesinde darbecilerle de görüşülmesini savunanlar, aslında bir anlamda teröre de destek vermiş oluyorlar.

'Libya ile mutabakat gerekliydi ve yapılması iyi oldu' denildikten sonra 'ama…' ile devam edilen cümlelerden anlamlı olanları ise, Türkiye'nin Libya'ya muharip asker göndermemesi ve dolayısıyla sıcak çatışmalara girmemesi şeklinde…

Şu ana kadar yapılan açıklamalardan anladığımız kadarıyla, Türkiye'nin yaptığı ve yapmaya çalıştığı da zaten bu. Konu ağırlıklı olarak askeri sırlar kapsamına girdiği için detaylı açıklamalar yapılmıyor olsa da, Türkiye'nin esas hedefi belli ki darbecilerin karşısında caydırıcı bir güç oluşturmak ve sonrasında da ülkede barışı tesis edebilecek adımlar atmak.

Türkiye'nin darbeci güçlerin destekçilerinden olan Rusya ile birlikte yaptığı ateşkes çağrısından netice alınıp alınmayacağı bugün belli olacak. Ateşkes çağrısına hayır demiş olsa da, Rusya'nın kararlılığının sürmesi durumunda Darbeci Hafter'in eninde sonunda ateşkese mecbur kalacağı aşikar.

Dünyanın hemen her yerinde olduğu gibi Akdeniz'de de bir kurtlar sofrası kurulmuş durumda. Buradaki gelişmelerle ilgili olarak bekleyerek ya da diplomatik görüşmelerle alınabilecek bir netice olmadığının, artık çocuklar bile farkında.

Akdeniz'e müdahil olan ülkelerin çoğu BM kurallarını ya da uluslararası hukuku umursamadıklarına göre, Türkiye'nin şartların gerektirdiği adımları atması kaçınılmaz bir durum…

Özet: Türkiye her ne yapması gerekiyorsa onu yapıyor…