Andolsun sana sahip çıkacağız!

Büyük Dedem Balkan göçmeni.

Büyük Savaşı görmüş.

Hani, tek bir satır resmi evraka abdestsiz el sürmeyen Sultan Abdülhamid Han'a "gitsin de ne olursa olsun, yeter ki gitsin" diyenler var ya, işte onların elele verip 'vatana ihanet' ettikleri savaşı görmüş.

Bir gece çeteciler köye gelip "herkes silahlarını teslim etsin" deyince, "Bugün silahımızı alan yarın namusumuza gözünü diker..." demiş.

Ailesini toplamış, Tekirdağ'a getirmiş, sonra da teslim etmediği silahıyla düşmanın üzerine yürümüş.

Şehit oldu haberi yıllar sonra gelmiş, köye...

Anneannem 90'ında.

Konu ne zaman Adnan Menderes'ten açılsa ağlar.

Ne zaman ekranda görse O'nun neredeyse 60 yıl evvelden kalma sesini, görüntüsünü "sahip çıkamadık sana..." der ve yaşlar süzülür gözlerinden.

"Sahip çıkamadık sana tutup da alamadık seni yağlı urgandan..."

Babam 70'ine merdiven dayadı.

O günlerden sadece, "Sanıklar getirildi, elleri bağlı olmayarak..." diye başlayan radyo anonsunu hatırlıyor.

Bir de rahmetli babasının (dedemin), aynı radyodan, Yassıada Duruşmaları'nı dinlerkenki yüz halini.

Hüzünlenirmiş dedem.

"Biz koruyamadık onu, Allah korusa, asmasalar bari!" dermiş durmadan.

Babam, Menderes'i pek iyi hatırlayamıyor ama 12 Mart öncesinde ölen mahalle arkadaşları, 12 Eylül ertesinde gördüğü işkence ve yediği dayaklar, 28 Şubat'taki o zulüm pırıl pırıl hafızasında elbet.

Ben 39 oldum.

'Post'unu 'modern'ini anlamam.

Bir darbe gördüm.

Çok da darbe okudum ve dinledim...

15 Temmuz'u ise bizzat yaşadım...

Yaşadık.

Hep beraber yaşadık...

O geceye kadar "Benim dedem İstiklâl Savaşı'nda şehit olmuş" demek kolaydı.

Ama o gece, lâf bitti.

O gece savaş verildi.

O gece dedelerimizin kanını kaldırdık yerden hep beraber...

Hatta Sultan Abdülhamid Han'a yapılan ihanetin hesabını sorduk vatan hainlerinden.

O gece, sen-ben-biz-hepimiz, Menderes ismi geçtiğinde gözlerinden yaşlar aka aka "koruyamadık seni..." diye ağlayan ninelere-dedelere torun olduk, evlat olduk.

Onların gözyaşını sildik.

Yassıada'nın intikamını aldık zalimlerden...

O gece 12 Mart 1971 arefesinde sokak aralarında vurulan çocukların,

12 Eylül 1980 ertesinde dövülen-işkence edilen babalarımızın hakkını bırakmadık hainlere...

O gece biz, üniversite kapısında başındaki örtüsü çekiştirilen kardeşlerimize 'Allah şahit olsun, bir daha olmayacak!' dedik.

O gece biz 'füruat' kod adlı teröriste 'Allah şahit olsun, ya biz ölürüz ya da sen ve eniklerin!' diye haykırdık...

O gece o destanı yazarken...

Balkan mezaliminden, Aziziye Tabyaları'na; Kut'ül Amare'den, Çanakkale'ye, Sakarya'ya; Yassıada'dan, Zincirbozan'a; Diyarbakır cezaevinden, Beyazıt Meydanı'na kadar her kara günün hesabını sorduk...

Şimdi birileri çıkıyor ve ısrarla 'Aman efendim, idam gelirse AB hayal olur' falan diyor ya...

Anlamıyorlar besbelli!

İdamı biz istemiyoruz ki...

İdamı; yüzyıllardır bu vatan için şehit düşmüş dedelerimiz istiyor...

Cuntaların 'idam ettiği' vatan evlatları için 60 yıldır gözyaşı döken ninelerimiz istiyor dar ağacını...

İşkencelerden geçmiş babalarımız, abilerimiz istiyor...

Gözündeki yaş hala kurumamış kardeşlerimiz istiyor...

İdamı millet istiyor!

Bir millet Fetullah Gülen adlı o vatan hainini öldürmek istiyor...