Odamda uçak var baba!

Merak ettim tarihine baktım. Independenta tankeri faciası 15 Kasım 1979 günü yaşanmış. 3 yaşındaymışım. O sesi hatırlıyorum, dumanı hatırlıyorum. Hayal meyal belki, ama hatırlıyorum. Korkmuşum besbelli. İnsanların korkusunu hatırlıyorum.

Zaten biliyordum. Tarihine bakmadım. 12 Eylül 1980 sabahıydı. Ekmek almaya gittik bakkal Ali amcaya. Dükkanında askerler vardı. Korkmadım Allah biliyor. Ama eve döndüğümde babamın gözündeki endişeyi gördüm. Hatırlıyorum. O zaman korktum. Hayal meyal belki ama hatırlıyorum. Sadece babamın değil insanların korkusunu hatırlıyorum.

Korku baskın bir duygu. Psikolojiyi çok iyi bilmem. Ama korku baskın bir duygu, bunu biliyorum. Bilinçaltım 3 yaşında duyduğum o sesi de, 4 yaşında babamın, babalarımızın gözündeki o korkuyu da hatırlıyor hala.

Aradan 36 - 37 yıl geçmiş.

Tarih 14 Temmuz 2016.

Mutluyum. Mutluyuz.

Artık babayım. Evladım var.

Büyük bir korkuya tanık olmasa bilinçaltı saf kalacak.

Hangi baba hangi anne istemez ki?

Gün 15 Temmuz'a dönüyor. Geceyarısı civarı.

F16 ses hızını aşınca 'sonic boom' yani ses patlaması oluşuyormuş.

Bana ne...Bilmek zorunda mıyım ben bunu? Bilmek zorunda mıydım? Peki ya bebekler - çocuklar bilmek zorunda mıydı?

Bundan sonrası ben değilim, biziz. Çıkıyoruz evlerimizden. Kimimiz Saraçhane yolunda, kimimiz köprüye gidiyor, kimimiz havaalanına, Kızılay'a, oraya-buraya. Babayız biz, anneyiz, çocuğuz, kardeşiz, bacıyız. Vatanımız var, savunuyoruz. Sen - ben değil, biz sokaktayız. Ahmaklık değil bu, sürü değiliz biz. Biz halkız, insanız.

Ertesi gün akşama doğru ulaşıyorum eve. Hiç uyumamış bizimki. Neden uyumadın diyorum. "Odamda uçak var baba" diyor. Gözlerinin içine bakıyorum evladımın bütün çocuklar oradalar. Gözlerinin içine bakıyorum. Endişe yok, umut var gözlerimde. Sokaktan geliyorum. Halkın savaştığı, savaşıp kazandığı sokaktan.