HASAN BÜLENT KAHRAMAN

Cumhurbaşkanı Erdoğan Akparti'nin genel başkanı oldu. Bana göre bir genel başkan vekilinin atanması uygundur. CB olarak Erdoğan'ın her hafta grup toplantılarına katılması, gündelik siyasal polemikler içinde yer alması güçlükler doğuracaktı. Dünle birlikte başlayan dönem 'yeni dönem' olarak nitelendiriliyor.
Bir de misyon yükleniyor: 'atılım'.
Bu benim için önemli bir kavram. Onu daha fazla modernleşme olarak anlıyorum. Çünkü Akparti'nin 2002'den bu yana geçen hikâyesinin belkemiğini bu modernleşme hamlesi oluşturuyor.
Türkiye'nin cumhuriyet tarihi içinde bir türlü gerçekleştiremediği büyük göç hareketinin ve kırsal alanın kente aktarılmasını bu işin en önemli odağı olarak değerlendirmek gerek. Milyonlarca insanın kentlere gelmesi, burada hiçbir toplumsal sorun çıkarmaksızın yerleştirilmesi tarihsel bir başarıdır. Akparti'yle ilgili her şeyi buradan başlayarak okumak ve irdelemek gerek.
Bu gelişme ve Arap Baharı'na kadar onunla at başı giden demokratikleşme Akparti'nin bu defa büyük kentlerdeki kitlelerle ilişki kurmada kullandığı köprüydü.
Demokratikleşmenin dayanağı olan 'yumuşak güç' anlayışı ülkeye milyarlarca dolar yabancı sermaye gelmesini, o da büyük sermayenin, metropol burjuvazisinin güçlenmesini sağlıyordu.
Üçüncü hamle AB idi. OD'nin yeniden şekillenmesine imkân sağlayacak şekilde 'hazırlanan' Suriye savaşından önce bu süreç de olanca hızıyla ilerlemişti. Ne var ki, AB'nin o tarihten başlayarak evvela OD'de olanları beklemek ve görmek, Türkiye konusunu sonraya bırakmak yönündeki politikası doğunca o süreç akamete uğradı.
Bugünkü noktaya geldik. *** Bundan sonra ne olacak? 2002 sonrasında Akparti'yi büyük kitleler nezdinde çok güçlü bir parti haline getiren politikalar sürecek mi? Bu sorunun bence hiç akla gelmeyen bir yanıtı var. Hemen belirteyim.
Türkiye kent burjuvazisi/büyük sermaye bugün ciddi yakınma içinde. Demokrasi sorunlarımız olduğundan başlayarak (ki, elbette doğru) dış sermaye ithaline, AB konusuna kadar her alanda kısıtlama ve çıkmazlarımız olduğuna değiniyor. Geçerli saptamalar. Ne var ki, neden bu noktaya geldiğimizi iyi çözümlemek zorunlu.
Bana kalırsa bu şartların oluşmasındaki en önemli etken büyük burjuvazinin daha 2002'den başlayarak Akparti'yi hiç benimsememesidir. Doğrudur, 2007 sonrasında nispi bir yakınlaşma görülmüştür ama bu da bir benimsemeye, bir kontrata, bir kabullenmeye ve desteğe dönüşmemiştir. Zamanla da ipler büsbütün kopmuştur. Tersi iddia edilemez söylediklerimin.
2002'de kent burjuvazisi orduyla bütünlük içindeydi. Akparti'ye ordu kan kusturuyordu. Bu dönem 2007'ye kadar darbe arayışları ve Cumhuriyet mitingleriyle, 367 rezaletiyle sürdü. Ancak ondan sonra özel toplantılarda, özel görüşmelerde ve bilhassa giderek artan sermaye kazançlarıyla Akparti sözel düzeyde nispeten benimsendi ama asla o kesimin oy desteğine kavuşmadı.
Artan oylar sağın kendi içindeki oy transferlerinden kaynaklandı. *** Tersi nasıl olacaktı? Akparti icraatta bulunuyordu, icraatında da Türkiye'nin Malezya, İran, Endonezya olacağına (!) dair 'işaretler' yoktu. Tersine İslami hassasiyetleri vurgulayan ama merkez sağ görüşlerle hareket eden bir parti vardır ortada ve karşı taraf kendi içine kapanmıştı.
Bu kapanma kendi diyalektik tepkisini üretti ve bugüne geldik. O nedenle Erdoğan'ın kendi tabanından öteye bakıp, kongrede, '80 milyon bizim muhibbimizdir' demesi hayati derecede önemlidir.
Umarım kent burjuvazisi bu defa önüne çıkan bu fırsatı kullanır. Bu 'yeni dönem'de yeni bir iletişim doğar, yeni köprüler kurulur, yeni kontratlar yapılır.
Sadece Türkiye değil dünya da buna ihtiyaç içinde!...