Christian Atsu'nun eşi herkesi ağlattı: Bazen ona WhatsApp'tan mesaj atıyorum sadece

Tarihler 6 Şubat 2023'ü gösterdiğinde Kahramanmaraş merkezli iki büyük deprem 11 ili salladı. Hatay'da da binlerce bina yıkıldı. Faciadan bir gün önce ise Hatayspor sahasında Kasımpaşa'yı ağırlamıştı. Maçın 90+7. dakikasında müthiş bir frikik golüne imza atan Christian Atsu, takımının sahadan 1-0 galip ayrılmasını sağlamıştı. Takımına büyük sevinç yaşatan Ganalı futbolcu da depremde enkaz altında kalıp hayata gözlerini kapadı. Atsu'nun ailesi, felaketin 1. yılında The Athletic'e açıklamalar yaptı. Eşinin ve kardeşlerinin sözleri yürek dağladı: Eşi Claire Rupio: 'Maçtan önce çocukları aramıştı. Maçtan sonra da onu golünden dolayı tebrik etmek için konuşmuştuk. Her şey normaldi, Pazartesi günü araması gerekiyordu ama aramadı. Çocukları okula götürürken radyoda deprem olduğunu duydum. Çocukları bıraktıktan sonra Christiana'dan gelen bir sürü cevapsız arama gördüm ve 'Neler oluyor?' diye düşündüm. Onu geri aradım. Bana 'Binası çökmüş' dedi. Şoktaydım, bu doğru olamaz diye düşündüm. Çocukları okuldan almak zorunda kaldım çünkü bunu başka kimseden duymalarını istemedim. Onlara babalarının oynadığı yerde bir deprem olduğunu ve onu henüz bulamadıklarını söyledim. Her şeyi bilmeyi hak ediyorlardı. Çok üzüldüler ve ağladılar. Pozitif kalmaya çalıştım ve onlara babalarının iyi olacağını söyledim. Ertesi gün çocukları okula götürdüm çünkü 'Bu iyi haber, iyi olacağız, o bulundu,' diye düşündüm. Okuldan eve dönüyorduk ve radyodan bunun yanlış olduğunu duyduk. Yanlış haber almak her zaman kötüdür ama bu yüzden o gün kimse onu aramadı. Beni kızdıran da bu. Belki de o gün hala hayattaydı. Bunu bilemeyiz. Bütün gece canlı yayınları takip ediyordum. Oradan çıkarılması için dua ediyordum. 'O güçlü biri. Tanrı'ya inanıyor, kurtulacak.' diye düşündüm. Cumartesi gecesi saat 3 civarında telefonda Nana'nın adını gördüğümde anladım. Telefonu açtım, Nana ağlıyordu. 'Çok üzgünüm' dedi ve başka bir şey söyleyemedi. Çocuklarıma babalarının öldüğünü söylemenin yolunu bulmam gerekiyordu. Korkunçtu, aklımdan o kadar çok şey geçiyordu ki. Çocuklara 'Babanızı buldular ama başaramadılar.' dedim. Bu, hiçbir ebeveynin yapmak zorunda kalmamasını dilediğim bir şey. Yürek parçalayıcıydı, Christian onlar için her şeydi. Birini kaybetmek herkes için zordur ama biz ona veda bile edemedik. Çok alçakgönüllüydü ve insanları desteklemeyi severdi. Dışarıda evsiz bir adam varsa, ona para verirdi. O özel biriydi. İnsanlar 'Nasıl başa çıkıyorsun?' diye sorduklarında 'Başa çıkmıyorum. Sadece her gün hayatta kalıyorum' diyorum. Bazen Christian'a WhatsApp'tan mesaj atıyorum, sadece içimi dökmek için... Kızım Abigail ayın 24'ünde bir resim çizdi ve bana 'Bunu babama göndermeyi unutma' dedi. İlk başta 'Tamam' dedim ama sonra Christian'ın yukarıdan onu izlediğini açıklamak zorunda kaldım ve çok üzüldü. Yas tutmanın beş aşaması olduğunu biliyorum ama şu an hangi aşamada olduğumu bilmiyorum. Bazen inkar ediyorum, bazen kabulleniyorum. Dalgalandığımı ve ilerlemediğimi hissediyoru,Hataysm. Annemi ve babamı da kaybettim ama Christian'ın kaybı beni her şeyden daha çok etkiledi. Onun yaptığı hayır işlerini devam ettirmek için mart ayında Christian Atsu Anma Vakfı'nı kuracağız.' Kardeşi Christiana Atsupie Twasam: 'Facebook'ta onun güzel bir gol attığını görmüştüm, o yüzden niyetim eve gider gitmez onu aramaktı ama çok yorgundum, ne zaman uyuyakaldım bilmiyorum. En son birkaç gün önce konuşmuştuk. Kanatlarım olsaydı doğruca oraya uçardım. Oraya vardığımda yıkılmıştım çünkü o binada kimsenin hayatta kalamayacağını düşünmüştüm. Adını haykırıyorduk. Kurtarma görevlileri bir canlı olduğunu hissettiklerinde bizi uyarır, sonra cesedi çıkarır ve tanıdığınız biri olup olmadığını doğrulamamızı isterdi. Bir ceset torbasının geldiğini gördüğünüzde yüreğim parçalanırdı. Akşamları ateşin etrafında bir aile gibiydik. Birisinin çıkan cesedin akrabası olduğunu doğrulayıp yıkıldığını görmeniz, bir gün sizin de yıkılacağınızı hatırlatıyordu. Onu canlı bulacağımıza dair büyük umutlarım vardı ama onu etrafımda hissetmediğimi fark ettim. Cumartesi gecesi saat 3 civarında telefonda Nana'nın adını gördüğümde anladım. Telefonu açtım, Nana ağlıyordu. 'Çok üzgünüm' dedi ve başka bir şey söyleyemedi. Çocuklarıma babalarının öldüğünü söylemenin yolunu bulmam gerekiyordu. Korkunçtu, aklımdan o kadar çok şey geçiyordu ki. Çocuklara 'Babanızı buldular ama başaramadılar.' dedim. Bu, hiçbir ebeveynin yapmak zorunda kalmamasını dilediğim bir şey. Yürek parçalayıcıydı, Christian onlar için her şeydi. Birini kaybetmek herkes için zordur ama biz ona veda bile edemedik. Ne olursa olsun insanlara uyum sağlardı. Etrafındaki herkesi kendi çocuğu, akrabası gibi görürdü. Paylaşmayı severdi ama sizin için bir şey yaptıysa başkasının bunu bilmesini istemezdi. Odasına gittim, gardırobunu açtım, bazı kıyafetlerini çıkardım çünkü onu tekrar koklamak istedim. Menajeri Nana Sechere: 'Attığı golü izlerken çok mutluydum ama orada olmadığım için sinirliydim. Kötü zamanlarda yanında olduğum için bana teşekkür etti ama ben sözünü keserek kutlamaların tadını çıkarmasını söyledim. Şimdi geriye dönüp baktığımda bunu neden yaptığımı bilmiyorum. Bir sonraki telefon sabah saat 05.00'ten sonra panik içindeki bir Hatayspor personelinde geldi. 'Christian'la konuştun mu? Büyük bir deprem oldu ve binası çökmüş.' dedi. Birkaç kez onu aramayı denedim. Sesli mesaja düştü. Ona WhatsApp'tan birkaç mesaj attım ama mesajların yanında tek tik vardı. Haber kanallarına baktığımda hiçbir sansür yoktu ve durumun ciddiyetini gördüm. Christiana'yı aradım, paniklememesini söyleyerek ona durumu anlattım. Christian'ın iyi olacağını umduğumu ve Claire'e mümkün olduğunca çabuk haber vermesini söyledim. Güvendiğim biriyle konuştum, hastanelere gittiğini ve Christian'ı görmediğini söyledi. İşte o zaman alarm zilleri çalmaya başladı. Artık medyayı dinlemiyordum, sahadaki insanlarla konuşuyordum. Enkazın altında, Christian'ınkine çok benzeyen bir ayakkabı gördüm. Arama ekibinden biri ayakkabıyı bana doğru fırlattı ve bu Christian'ın Yeezy model spor ayakkabılarından biriydi. Kısa bir süre sonra ayakkabının diğer tekini de bulduk ve bu bize Christian'ı doğru yerde aradığımızı gösterdi. Gece yarısı, uyurken bir telefon geldi. Hristiyan olduğu düşündükleri bir ceset bulunmuş. İki görevli bizi yerde yatan bir ceset torbasına götürdü. O kadar çok ceset torbası görmüştük ki, torbalar daha açılmadan Christian'ın doğru şekil ya da boyutta olup olmadığını biliyorduk ama gördüğümüz bir torbanın şeklinden onun Christian olduğunu anlayabiliyordum. Onu gördük ve yıkıldık. Portekiz'deyken Ganalı bir kadına iş ve gelir konusunda yardımcı olmuştu. Bu kadın da Christian'ın kendisi ve oğlu için ne kadar çok şey yaptığını herkesin bilmesini istiyordu. Christian, kadının engelli oğluna bakarken geçim sıkıntısı çektiğini öğrenince yardım sözü verdi. Kadın ondan sadaka istemedi ama onun için yemek ve temizlik yapabileceğini söyledi. Christian, Portekiz'e gittikten sonra da kadına yardım etmeye devam etti. Onu evine aldı ve yaptığı işin karşılığını verdiğinden emin oldu. Oğlunun bakımını karşıladığından emin olmak için ona daha fazlasını verdi. Bu herkesi gözyaşlarına boğan bir hikayeydi.'