"ÖĞRETMEYE ÇALIŞTIĞIM BİLGİLER BANA HİÇ MANTIKLI GELMİYORDU"
Fenter, okulda hep Tanrı'nın, Hazreti İsa'nın anlatıldığını ancak birçok şeyin kendisine mantıklı gelmediğini vurgulayarak şöyle devam etti:
"Tanrı'ya inanıyordum ama bir şeyler doğru değildi. Daha sonrasında da öğrencilerime öğretmeye çalıştığım bilgiler bana hiç mantıklı gelmiyordu. Bu nedenle hayatımın büyük bölümünü arayışla geçirdim. Ruhban okulunda ders veriyordum ama öğrettiklerime inanmıyordum. Bir süre sonra 'bunu artık yapamam' dedim ve papazlığı bırakıp kiliseden ayrıldım. Ailemin yanına California'ya döndüm ve müzikle ilgilenmeye başladım. Müziğin içinde çok şey vardı ama kalbim boştu. İnsanların alkışları harikaydı ama bir şey eksikti."
"ARADIĞIN İÇİN HAZİNEYİ ZATEN BULDUN"
Bir öğretmeninin tavsiyesiyle, San Fransisco'ya gelen Mevlana'nın torunu Esin Çelebi Bayru ile tanıştığını dile getiren Fenter, sözlerini şöyle sürdürdü:
"Sufi'lerin toplandığı eve gittim ve yanında çevirmeniyle bir kadın geldi. Kim olduğunu bilmiyordum ama o Mevlana'nın soyundandı. Bu kadın Esin Çelebi'ydi. Dinledim ve duyduklarım hoşuma gitti. Hayatım boyunca onu arıyormuşum gibiydim. Ona, 'Kendimi okyanusun dibinde hissediyorum ve hazinenin nerede olduğunu bilmiyorum' dedim. Bana, 'Aradığın için hazineyi zaten buldun' dedi. Bu cümle beni çok etkiledi. Sonra Bayru'nun daveti üzerine 2005 yılı aralık ayında Konya'ya gelerek Şeb-i Arus törenlerini izledim."
Fenter, semazenleri izlediği sırada "özel" bir şeyler hissettiğini belirterek, Konya'da bulunduğu günlerde Mevlana Müzesi'ne de gittiklerini aktardı.
"KALBİM YIRTILIP AÇILMIŞ GİBİ HİSSEDİYORDUM"
Sabah namazı vaktinde müzeyi gezdikleri sırada Mevlevi dedesi Karnıbüyük'ün kendisini yeşil kubbenin yanındaki niyaz penceresine götürdüğünü ve nasıl dua yaptıklarını anlattığını dile getiren Fenter, şöyle konuştu:
"Burada dua etti. Durup onu izledim ve dua ettiği sırada etrafa baktım. Her yerde kar vardı ve sağımda karın tam ortasında kırmızı bir gül vardı. Sonra dua etmem için beni çağırdı. Ne yapacağımı bilmeden Niyaz Penceresi'ne doğru yürüdüm. Mevlana Müzesi içindeki Niyaz Penceresi önünde, Rumi'nin sandukasına doğru dua etmeye başladım. Sonra bir şey oldu. Ne olduğunu bilmiyorum ama şaşkına dönmüştüm aniden. Kalbim yırtılıp açılmış gibi hissediyordum ve ağlıyordum. Birçok kez duayı okudum. Celaleddin Rumi'nin beni çağırdığına inanıyorum. Gerçekten saatlerce ağladım."
